Çocukluk (Boyhood) - Film Paylaşımları

Bir İnsan Belgeseli

Boyhood (çocukluk) filmini izledik biraz önce. (02:52) Filmin sonlarına doğru düşündüğüm şey “bu bir insan belgeseli olmuş” idi. Zaten film de 12 sene de gerçek zamanlı olarak çekiliyor. 6 yaşındaki bir çocukla başlıyor filmin ilk sahnesi ve aynı çocuğun 18 yaşındaki haliyle son buluyor. Film çekimleri sırasında ana karakterler her yıl buluşarak 12 yılda filmi çekmişler, bu da karakterlerin gerçek değişimlerine şahit olduğunuz anlamına geliyor.

Hayat herkesi bir yerlere sürüklüyor. Herkes bi ryerlere gitmeye çalışıyor, herkesin bir yolu var.

İşte filmin son sahnesinde de -ana karakterimiz- Mason’ın yüzüne baktığımızda ise onun yolculuğunun aslında yeni başladığını anlıyoruz, artık yolda olduğunu bildiği bir yolculuğun yoksa 12 seneden kesitler izlerken Mason’ın zaten hep bir yolda olduğunu görüyorduk, farklı farklı patikalardan oluşan. Ama artık sürücüsünün kendi olduğu ve buna ehliyetinin olduğunu bildiği bir yolun başında. Aslında yoldaki sürücü hep bizizdir ama bunun bazen farkına varamayız. Mesela, Mason’ın annesinin onlardan biri olduğunu düşünüyorum yola o kadar takılmış ki direksiyonun elinde olduğunun farkında değil. Tabi Mason’da bunun ne kadar farkında olur, bilinmez.

Filmi bitirdikten yaklaşık bir saat sonra düşündüğüm şey ise filmin ilk sahnesi oldu, o 6 yaşındaki Mason. Hatırladığım sahne izlediğim ilk sahne olmasına rağmen gördüğüm aynı Mason değildi, aslında değişen o değil de benim ona verdiğim anlamdı. Bir gençin (18 yaşındaki) gözlerinin içine baktıktan sonra 6 yaşındaki çocukluğunun haline tekrar baktığınızda gördükleriniz çok farklı oluyor.

Bu noktada benim için ilginç olan şey ise bu filmi daha önce izlemiş olmam! Ve bunu hatırlamıyor olmam. Düşünün bir filmi izliyorsunuz sonra onu o kadar unutuyorsunuz ki yaklaşık 2 sene sonra (film 2014 de yayınlanmasından dolayı tahmini bir süre) o filmi tekrar izliyorsunuz ve bu sefer izlediğinizde ise ona “insan belgeseli” deyip blog yazmaya karar veriyorsunuz! İlk seferinde hatırlamamamın sebebi sıkıcı gelmesi olabilir, peki ikinci seferinde bana bu yazıyı yazdıracak kadar beğenmemi sağlayan şey ne? Filmin değişmediği aşikar… Evet değişen benim. Yani öyleymişim çıkan sonuca göre, tıpkı filmin ilk sahnesindeki Mason’ı film bittikten sonra aynı görememem gibi. Hayat sürekli şekilleniyor ve biz içindeyken hangi şekle girdiğimizi pek göremiyoruz.

Son olarak, gözlem yapmayı sevenlere bu filmi tavsiye ederim.